Aline Poolen van den Brink vertelt – Meelopen op de Eschhoek

José had de bewoners voorbereid op mijn komst en uitgelegd hoe dat zou kunnen gaan.) Diverse bewoners kwamen bij mijn binnenkomst meteen al naar mij toelopen op de gang; “gaat ú met mij wandelen?” Ik heb meteen de koe bij de horens gevat en heb twee dames afzonderlijk begeleid op hun dagelijkse wandeling. Eén van hen had overigens een Rechterlijke Machtiging. Dat betekent dat iemand hier niet vrijwillig is opgenomen maar in de afgelopen periode een gevaar vormde voor zichzelf en/of voor de omgeving; dan besluit een Rechter dat iemand opgenomen moet worden.

Daar liep ik dan; Buiten met totaal onbekende mensen met voor mij onbekende problematiek.
‘Waar ga ik het over hebben’, dacht ik? Gewoon maar ‘veilig’ beginnen met het weer van vandaag en kijken waar men zelf mee komt. Ik krijg flarden van verhalen te horen over vroeger en nu. ‘Bewegen is goed voor mijn depressie’, zegt er één, ‘en daarom doe ik dagelijks een wandelingetje in het bos’. En de ander vertelt dat ze het hier best wel goed heeft maar toch liever naar huis wil. Ze ziet uit naar vanavond, dan krijgt ze een snack. Soms zijn het voor mij logische en samenhangende verhalen en soms iets minder. Dat zal een reden hebben, denk ik dan. Hoewel ik mijn nieuwsgierigheid moeilijk kan bedwingen (ik wil zo graag weten hoe het werkt in iemands hoofd), kies ik ervoor de bewoners zoveel mogelijk comfort te geven in de gesprekken want ik weet niet wat hen uit balans kan brengen. Onrust door mijn komst/vragen lijkt mij niet helpend voor het team van de Eschrand! Ik ben gewoon een toevallige voorbijganger en wil er op dat moment even voor hen zijn. Hen serieus nemen en waarderen om wie ze zijn. Dit zijn mensen die door allerlei factoren, de wind niet mee hebben gehad in het leven. En het valt soms niet mee, om er dán nog wat van te maken.

Een bewoner vertelt mij bijvoorbeeld over het verdriet dat zij ervaart door verstoorde familierelaties.
Een foto in haar zit- en slaapkamer en haar verhaal erover verduidelijkt  hoe schrijnend de situatie is die ontstaan is vanwege haar psychische aandoening.

Elke bewoner heeft zijn of haar eigen ‘gebruiksaanwijzing’. Ik zie hoe duidelijk de medewerkers de bewoners kennen en aan verbaal en non-verbaal gedrag zien hoe het met hen gaat.  Bovendien wat daar dan de juiste benaderingswijze bij is. Prachtig om te zien: het is echt een vak apart!

Er heerst deze ochtend een goede sfeer op deze huiskamer kan ik jullie vertellen: we lachten ook heel wat af. Bijvoorbeeld wanneer ik een spelletje ‘mens erger je niet’ doe met een bewoner die dit dagelijks doet. Ik word natuurlijk drie keer finaal ingemaakt!

Verder heeft iedere bewoner z’n eigen taak en zegt een bewoner als ik haar bordje voor het gemak meteen meeneem bij het afruimen van de tafel: “Wat doe je? Ieder doet hier zelf, wat die zelf kan doen”. Dus iedere bewoner loopt met eigen bord, bestek en beker naar het aanrecht om het klaar te zetten voor de afwas. Die afwas wordt vervolgens bij toerbeurt gedaan. Hieruit blijkt dat het team zoveel mogelijk de eigen regie van bewoners aanspreekt en in stand houdt, geweldig toch?! Wat mij ook opvalt is dat het bieden van duidelijkheid en structuur heel belangrijk is voor deze bewoners: het is hun houvast door de dag heen.

Tijdens dit werkbezoek is het voor mij enerzijds confronterend om te zien, dat het zo met ons, met mensen kan gaan in het leven. Ik ben geen haar beter dan zij; ik heb het geluk gehad dat ik toevallig veel meer wind meekreeg, dan zij.

Anderzijds ben ik heel dankbaar dat ik vandaag zie wat onze medewerkers voor deze mensen betekenen en wat ZorgAccent daarin voor hen kan doen. Ik ben trots op hen: wat weten zij zich van betekenis te maken in het leven van de Eschhoekbewoners.

Spreekt het werken op de Eschhoek jou aan en beschik je over een MMZ4- (Medewerker Maatschappelijk Werk niveau 4) of VIG-opleiding, hou dan onze vacatures in de gaten.

Aline Poolen – Bestuurder ZorgAccent